Vrolijk kerstfeest en een gelukkig 2014

Inburgeren in Finike

Als we de haven van Finike binnenlopen worden we uitbundig begroet door Bob en Joanie van de Nemir en Hans en Magnhild van Oceana. We krijgen twee brownies in de vorm van een hartje, het is leuk om oude vrienden van vorige winter weer te ontmoeten.

We komen naast een andere Koopmans te liggen, welke de oude Jantine IV blijkt te zijn. Een paar dagen later loopt de Wing IV binnen, ook een Koopmans.

Wel bijzonder drie Nederlandse Koopmansen op een rij in Turkije.

´s Ochtends om 06.00 uur worden we wakker van de minaret. Dat is even wennen, we zijn in een Moslim land, er wordt vijf keer per dag opgeroepen tot gebed. We horen alleen niet één moskee, maar een stuk of drie door elkaar. 

 

 

We moeten inklaren in Turkije want we zijn nu niet meer in Europa. Er komt een agent langs die de bootpapieren en onze paspoorten meeneemt om onze visa en transitlog te regelen, dit is een vaarvergunning voor buitenlandse jachten in de Turkse wateren.

Op woensdagochtend is er een koffieuurtje in de Port hole, het clubhuis voor de cruisers, waar we allerlei mensen ontmoeten die hier ook gaan overwinteren.  ´s-Avonds gaan we uit eten voor slechts 24 TL (Turkse lira) wat ongeveer € 9,60 is. Het is vlak bij de haven en we kunnen gewoon wijn of bier bestellen. Ga je echter uit eten in een straal binnen 200 meter van de moskee dan wordt er geen alcohol geschonken.

We hebben een hoop klusjes te doen om de boot winterklaar te maken. Alle zeilen worden gespoeld met zoet water, gedroogd en opgeborgen in de boot. Alle lijnen en de bimini worden gewassen,  Wim gaat wat roestplekjes te lijf en de houten delen worden gelakt. De lijst is lang en lijkt alleen maar te groeien.

 

 

Op zaterdag is er een mooie weekmarkt waar we verse groente, fruit, kaas en noten kopen. Finike is een  levendige Turkse stad met weinig toerisme, in de winter is het dan ook geen uitgestorven badplaats. Er zijn mooie parken aangelegd en een boulevard met diverse kunstwerken. Finike ligt aan een riviertje in een gebied waar veel landbouw is, kassen waar groente en fruit verbouwd worden en is het middelpunt van de sinasappelplantages. Vanaf onze ligplaats kijken we uit op het Taurusgebergte. Doordat Finike achter het Taurusgebergte ligt heeft het een mild klimaat in de winter en houdt het de depressies op afstand.

 

 

 

 

 

Er wordt een trip naar Antalya georganiseerd.  We krijgen eerst gelegenheid om in een groot winkelcentrum inkopen te doen, waarna we met z´n allen uit eten gaan. ´s –Avonds gaan we naar de schouwburg, een vioolconcert van Tchaikovsky uitgevoerd door het Antalya Symphonie Orkest met een 17 jarige soliste uit Korea Yoon-Hee Kim. We hebben ervan genoten.

Op zondagochtend is er voor de Nederlanders koffie op de Beau van Cees en Anneke. Anneke heeft heerlijke appeltaart gebakken. Het is een gezellige boel met Willem en Ingeborg van de Wing IV, Theo en Manuela van de Beloega en een Belg, Eddy van de Jabiroe.

 

 

De ´social events´ worden opgestart nu er steeds meer boten bijkomen. Op vrijdagochtend gaan we mee met een wandeling naar het verderop gelegen dorp Turunçova. We lopens langs het riviertje Finike uit en verder via een onverhard pad tussen de sinasappelbomen naar het agrarische dorp Turunçova.

 

 

Het is hier echt Turks met deels onverharde straten en overal bedrijvigheid. In de plaatselijke theetuin ploffen we met z´n allen neer voor een Turkse thee, heerlijk. We worden wel aangestaard door de plaatselijke bevolking, zoveel buitenlanders bij elkaar zijn ze hier niet gewend. Als we nog even over de markt lopen willen ze graag wat verkopen of op de foto.

 

 

 

Met de Dolmuş bus gaan we weer terug naar Finike. De Dolmuş zijn kleine busjes die een vaste route rijden en waar je door je hand op te steken overal kunt in- of uitstappen. Een prima systeem voor openbaar vervoer en goedkoop.

In Finike lopen we nog even langs de bakker voor een lekker Turks brood vers uit de oven.

 

Het leven is hier goed aan de Turkse kust, vriendelijke mensen, zon en nog steeds 25 graden.

 

Nisyros – Finike

Maandag 7 oktober verlaten we de haven van Palon op weg naar het eiland Symi. We doen eerst de baai van Panormitis aan. Aan de oever van de baai staat een mooi klooster en de oevers zijn begroeid met pijnbomen. Het is er stil met uitzondering van het slaan van de klokkentoren van het klooster.

 

 

 

 

De volgende ochtend gaan we naar Pethi-baai op Symi waar we afgesproken hebben met onze vrienden Han en Carla van de Esperanza. Ze hebben de wereld rondgezeild en het is al drie jaar geleden dat we elkaar voor het laatst zagen. Het is erg leuk om elkaar hier tegen te komen en we hebben een gezellige avond bij hun aan boord.

 

 

 

 

Vanaf Pethi-baai is het een half uur lopen naar Symi-stad. Wat opvalt zijn de kleurrijke herenhuizen met smeedijzeren hekwerken en balkons. Weer heel anders dan de Cycladen. Typisch aan de huizen zijn de driehoekige gevels met de ronde raampjes erin.  Er zijn ook diverse werfjes waar nog steeds houten schepen gebouwd worden. Symi is een van de laatste eilanden die we aandoen alvorens we naar Turkije varen, dus vullen we hier de voorraden bier en wijn aan want dat schijnt in Turkije veel duurder te zijn. Alles wordt gratis bezorgd in de baai waar we voor anker liggen en met de bijboot brengt Wim alles aan boord.

 

 

 

We nemen voorlopig weer even afscheid van Han en Carla, we zien ze later wel weer, en varen naar Rhodos. De haven van Rhodos schijnt erg druk te zijn en we hebben de tip gekregen een reservering te maken via een agent. Tien minuten voor aankomst moeten we even bellen en we worden heel vriendelijk opgevangen door het personeel van de agent. We krijgen een mooi plekje in de haven met een mooringlijn. Als je hier geen reservering hebt wordt je weggestuurd en er is geen alternatieve haven in de buurt. Bij de ingang van de Mandrakihaven staan zuilen met de beroemde hinde en bok, een groot middeleeuws fort met een vuurtoren erop en op de pier staan drie oude windmolens.

 

 

Het is een feest van herkenning want we zijn hier vele jaren geleden al eerder geweest. We bezoeken de ommuurde oude binnenstad en het kasteel waar mooie mozaïekvloeren te zien zijn.

 

 

 

Na een paar dagen de toerist uithangen in de drukke stad Rhodos maken we ons klaar voor een lange tocht naar het eilandje Kastellorizo. Het is ruim 70 mijl varen en doordat de dagen al korter zijn geworden redden we dat niet bij daglicht. We willen niet in het donker aankomen en aldus vertrekken we om twee uur ´s-middags met als plan de volgende ochtend vroeg bij daglicht de haven van Kastellorizo aan te lopen. Alles verloopt volgens plan en we hebben een mooie rustige zeiltocht langs de Turkse kust onder een heldere sterrenhemel. Jacqueline ziet tijdens haar wacht een vallende ster en mag een wens doen. Om acht uur ´s-ochtends meren we af aan de kade van de haven. We liggen nog maar net vast of de restauranthouder, die zijn terras aan de kade heeft, wil dat we  weggaan. Een hele discussie dat we in zijn uitzicht liggen en dat hij de tafeltjes daar neer gaat zetten  etc. We zijn moe en zeggen dat we gaan slapen. Het is overigens dé plek om aan te meren en we zijn niet de enige die daar liggen. Later draait hij bij, ook hij is moe na een lang seizoen, maar voor ons heeft hij afgedaan, we nemen een ander terras voor de lunch. Kastellorizzo is het laatste Griekse eiland van dit seizoen dus moeten we uitklaren. Met onze paspoorten, bemanningslijst en scheepspapieren gaan we langs de douane en havenpolitie. Het uitklaren verloopt vlot en vele stempels rijker mogen we Griekenland verlaten.

 

 

 

 

We zijn nu in Finike (Turkije) waar we de komende winter onze ligplaats hebben.

 

 

 

 

Leros - Nisyros

20 September komen we aan in Lakki Marina op het eiland Leros. Port Lakki is een voormalige Italiaanse marinebasis. Rondom de haven staan grote art deco gebouwen, en de stad is ruim opgezet met brede straten en veel groen. De baai van Lakki is goed beschut voor de Meltemi, een harde noordwesten wind, die verwacht wordt. We liggen er achter een beboste heuvel zodat de wind over ons heen waait. De haven ligt vol met schepen die hier beschutting zoeken.

Lakki Marina

Na vier dagen zeilen we met  een noordwesten wind van 4 tot 5 beaufort enkel op de kluiver naar Kos en meren af in de oude haven. Bij de haveningang staat een groot oud fort en in de haven liggen veel rondvaartboten die de omliggende eilanden en Bodrum in Turkije aandoen. We liggen met het achterschip afgemeerd aan de kade en de vele toeristen lopen langs onze boot. Er zijn hier veel Nederlanders en regelmatig krijgen we vragen hoe lang we onderweg zijn. Dat hier veel Nederlanders komen is ook te merken aan de horeca in de stad, er is zelfs een Nederlands cafe waar je frikandellen en broodjes kroket kunt eten. Als we door de stad struinen zien we veel opgravingen, maar ook een moskee en Italiaanse bouwstijlen. Er zijn leuke smalle straatjes met de gebruikelijke souvenir winkeltjes en leuke pleinen. Kos stad is ook bekend om Hippocrates, de stamvader van de geneeskunst, die hier 400 jr. voor Christus gewoond heeft en er staat een boom waarvan gezegd wordt dat hij onder die boom les heeft gegeven. Ook nu nog moet elke arts de eed van Hippocrates afleggen. Wat verder opvalt is dat er fietspaden in de stad zijn aangelegd, levensgevaarlijk bij het oversteken. Het is leuk om deze stad aan te doen, maar het is erg druk en  gericht op het massatoerisme.

haven Kos

kasteel Kos



Kos

Zaterdag 28 september verlaten we Kos en zeilen naar het eiland Nisyros. Het eiland Nisyros is een oude vulkaan. We gaan met een auto op pad om het eiland te bekijken. Onderweg hebben we een fantastisch uitzicht op krater. We dalen af  in de krater en wandelen over de bodem. Overal komt stoom uit en we horen het water koken en  ruiken een scherpe zwavellucht. In de bodem zitten ook flinke gaten en scheuren waar je niet te dichtbij moet gaan staan.

 

 

We rijden verder naar het dorpje Nikia, een pittoresk plaatsje met een mooi kerkje en waar we ook weer een prachtig uitzicht hebben op de krater.

 

 

omdat ze zo schattig zijn



De volgende stop is de hoofdplaats Mandraki, waar alle rondvaartboten aankomen. Boven op een indrukwekkende rots staat een 16^e eeuws klooster. In zee liggen zwarte rotsen en er is een mooi pad gemaakt naar een strand met zwarte kiezelstenen genaamd Chochlaki.

 

 

 

Als ´s avonds Jacqueline de foto´s van de camera op de laptop wil zetten worden per ongeluk alle 150 foto´s van de SD kaart gewist. Wat nu ...... even op internet zoeken biedt uitkomst en door het downloaden van een speciaal programma worden alle foto´s weer hersteld en teruggezet. Pffff..... wat een opluchting.

We liggen in de havenplaats Palon en blijven hier ruim een week liggen. Eerst komt er een depressie over met onweer en regen en daarna een aantal dagen Meltemi, een harde noordwesten wind. We liggen hier samen met de Alacrity en Oceana een Zweedse en Noorse boot. We kennen hen van onze winter in Marina di Ragusa en ook zij zijn onderweg naar Finike. Ze leren ons het kaartspel Liverpool en er wordt wat afgelachen als zij Nederlandse en wij Zweedse of Noorse woorden proberen te zeggen, maar met Engels kunnen we ons allemaal redden.

haven Nisyros

 

 

potje kaarten

 

In de haven komen veel huurboten, die weer op tijd terug moeten zijn in Rhodos of Kos. Het aankomen en vertrekken van de huurboten is altijd weer een heel circus en het gaat niet altijd goed. Zo zien we op een ochtend een huurboot die niet ver van de haven gestrand is op de rotsen. De bemanning is veilig, maar de boot is vermoedelijk total loss.

 

 

 

Door de harde noorden wind is het opeens veel kouder geworden. We hebben nu een trui en jas nodig en ook ´s nachts moet er een deken bij. Hopelijk komt de temperatuur weer wat hoger uit als de wind gaat liggen.

Er is op het eiland ook een natuurlijke sauna, die hebben we gemist toen we met de auto rondreden. Nu we hier al een week zijn gaan we vandaag met een scooter het eiland onveilig maken. De sauna is een kleine ruimte in een rotswand waar je het ongeveer 2 seconden vol kan houden. Er komt hete stoom uit de wanden, heel bizar. We zitten dus op een kokende vulkaan.

 

 

De laatste avond eten we in het familierestaurant Aphrodite, waar we inmiddels kind aan huis zijn. We hebben een gezellige avond in een authentieke Griekse sfeer. Morgen, maandag 7 oktober, hopen we weer verder te kunnen richting Symi.